AŞK OLMALI..

Okuduğum bir kitabın, en başındaki sözlerden biriydi..Unutmadım; “mücevher takmamıştı, ama gözleri vardı...” Aşk kokuyordu, tutku doluydu, heyecanı vardı. Yüreğe işleyen bir yan vardı bu cümlede. Sevilen birine yazılmıştı, aşkla sevilen birine.Bakışlarından, yaşamın derinliklerine giden yolu bulmuş bir erkeğin, iri, güzel gözlerine bakarken hissettiği aşkın, kadına, o güzel gözlü kadına methiyesiydi..

Aşkın böylesine bir gücü var.Beyinlere, düşünceler boyut atlatıyor ve herşey, aşıkken öbür tarafta kalıyor. Aşıkken sadece o var bir tarafta, geride kalan bilumum, hayatımızı oluşturan çok önemli unsurlar, filan feşmekan kavramına dönüşüveriyor ve pastanın ince bir dilimine sıkıştırılıveriyorlar. Gözler kapanırken onun yansıması, sabah uyanırken onun hissiyatı, hatta rüyada da onun sisli görüntüsü. Önce anlamıyor insan, aşk sessiz bir ağırlıkla düşüyor üstümüze. Herşey bir anda oluveriyor, zaman hem çok hızlı, hem de çok yavaş geçiyor. Aşk , pek çok şeyi, belki de herşeyi barındırıyor içinde.. Sevinç, mutluluk, kreması gibi..Ağzımızda eriyip giderken, müthiş bir zevk yaşıyoruz, özlem kakaolu pandispanyası..tutku ve heyecan, vanilyalı dondurması..acı ve gözyaşı, likörün hoş tadı...bir dilim tiramisu yer gibi, aşkı da tabağımıza alabilsek. Hayatımızın belli dönemlerine yayılsa, yaşama sevincimizi verecek bir itici güç gibi..Aşk olsa..

Aşık olacağımız o insanı arasak, toprak saksılardan taşan ortanca çiçeğinin pembesinde, dar sokaklı taş evlerin pencerelerinde, bir şarkının sözlerinde, bir kadeh kırmızı şarapta, iki kıyıyı birbirine bağlayan yüzyıllık köprülerde, kilometrelerce süren bozkır yollarında, hep olur ya, yere düşen kitaplardaJ... Onun varlığıyla, zorluklar püf gibi yokolsa yaşamlarımızda, kötülüklere, sihirli sopasıyla dokunsa ve yoketse onları...Yaşam aşk olsa, aşk yaşam olsa....

Aşkla kalmalı, aşk yaşamalı...