dostlar...

Pazartesi pazartesi ciddi iş telefon görüşmeleri yapmam gerekirken, parmaklarım, eski bir arkadaşımın numarasını çevirdi. İşten kaçmak değildi derdim, gerçekten konuşmak istedim. Gülümsediğini anladığım bir ses tonu ile daha ikinci çalışta açtı telefonu.. Şurdan burdan konuştuk. Esas güzelliği söyledi sonra, daha beş dakika önce beni aklından geçirmiş, hiç aramıyor diye.. Çok hoşuma gitti aynı anda düşünmek. Kalp kalbe karşı diye bir söz var doğruymuş. Ne hoş , içim sıcacık oldu bu sayede. Dostları aramak lazım, gülen sesler duymak lazım, minicik gibi görünen mutlulukla hayatı daha keyifli hale getirmek lazım.