ben KADINIM...

Acı çekerek ömrünü tüketen kadınlar, ne zulümler gördüler dört duvarlar arasında. Kimse bilmedi, bilen unuttu, alışıldı. Çok olmadı, geçenlerde çocuklara uygulanan şiddeti gördüğümüzde, içi sızlamayan kalmadı. Görünen bu sadece, bir tanesi. Bilmediğimiz yüzlerde, bakmadığımız gözlerde ne yaşlar dökülüyor. Kadın şiddete mahkûm edilmiş. Suçlanmış, itilmiş, sesinin çıkmasına engel olunmuş.

Erkek, karısını, çocuğunu ölesiye seviyor, bu nedenle de ölesiye dövdüğü de oluyor!? Yakınlıklar, duygular yokolmuş, neler konuşuyor acaba beyinde o anda? Sevdiğini yerden yere vuran ne çok erkek var kim bilir, gerek fiziksel gerekse manevi şiddetle.. Evlilik, bu şiddetin yasal örtüsü haline gelmiş. Biz niye böyleyiz, bizim toplumumuz niçin erkekleri her konuda hep güçlü olması için yetiştirmiş? Sevgi için dokunacak eller, niye acıtıyor? Kadın niye zayıf olmak zorunda? Bu zihniyetten ne zaman kurtulmak isteyeceğiz? Sorular, sorular..

Bugün birileri, şiddeti konuşuyor. Aynı zamanda, yaşadığımız şu dakikalarda, karanlıkların içinde bir yerlerde çığlıklar kopuyor, gözyaşları sel oluyor, kan yer yer bedene oturuyor, ışıklar sönüyor ve gece, isteksizce sabaha akıyor.