....

Nasıl da gerildi tüm partiküllerine kadar.. Boğazında bir düğüm oluştu. Yutkunuyordu ama geçmiyordu bir türlü.. Güneş de parlayacak bugünü bulmuştu. Pırıltısı, insanın canını sıkacak derecede idi. Ne de güzel bir gündü oysa? Doldu, burnuna geldi. Gözünden akacak yaşları durdurdu, içine akıttı. Fiziksel ölçülerin ifadeye yetersiz kaldığı, ruhunun bile boğulduğunu hissettiği bir andı. Çıkışı olmayan bir sokak, nefes alacak aralığı olmayan bir tabut gibi. (Tabutta isen ölüsün zaten.) Uğruna deli olduğu yaşamın bile anlamı yoktu o anda. Hayatının ortasında bir taş, bir kaya.. Sabır taşı dediklerinden. Daha bekleyecekti.