Uzak..

Ankara'ya her gidişim, bir acele, bir koşturma içinde geçip giderken, kendimi otomatiğe alınmış bir makine gibi hissederim. Yapılacaklar olmalı, bitmeli, hemen eve dönülmeli. Bir başka boyuta geçmiş gibi, sayılı zaman dilimlerini bitirip, gerçek boyutuma geçiyorum. Bu şehri sevmek ya da sevmemek gibi bir düşüncem yok, sadece nötr diyorum, iki yıldır gidip gelmeme rağmen. Anı yaratamıyor, hatırlanası hale gelemiyor bir türlü bende. Birşeyler eksik olduğu kesin. Belki de zamanı var bu eksikliklerin yerinin dolması için.