Kayıp.

Babamı kaybettiğim gün, düşündüğüm tek şey, bir gün öncesine dönebilmek ve bu olayın hiç yaşanmamış olmasını görmekti. "Allahım, dün o vardı, bana telefon etmişti, " şimdi nasıl bu olabildiğine inanamıyorum, kabul edemiyordum. Hayatımın en ortasındaki insanın bedenen varolmadığını görmek en acı durumdu benim için. Bir kabusu yaşıyordum sanki o gün ve onu takip eden günlerde.

En orta yerine, hayatımın odağına koyduğum bir insanı kaybetmenin, bedenimde ve ruhumda açtığı yaraların tarifini yapmak imkansız burda. Karmakarışık duygular ve herşeyin anlamsızlaştığı bir hal. Bunun yaşanması gerek, gerçekten anlaşılması için. Empati vs. tekniklerin hikayeleştiği bir konu bu.

Ne olacağı konusunda bir fikrim yok, düşünmeye ve çözüm bulmaya da gücüm.