Nihayet.

Gerçek masalımı yazıyorum kapkara sahillere.
Hayallerimin boğazını sıkıyorum, ölüyorlar anında.
Sırtımda deli hevesler, uğursuz kuzgunlar.
Rotada cehennem kasabaları, gece vadileri.
Mavi, kokuşmuş bir kan akıyorum tırmanırken.
Korkularım sıvışıyor fare deliklerine, kayboluyor.
Saçlarımda uzak bedenlerin izleri, pörsümüş.
Coşkulu bir nefretin kokusu bu,
Üzerimde iyi durmuyor, tenimi koyuya buluyor.
Çıplak ölümler tadıma karışmış.
Kulağımda güneşli seslerin çağrısını
İhanetle tıkıyorum geldiği yere.
Gökgürültüleri yoldaşım kana kana, fırtınada dörtcanlıyım.
Gözlerim kapalı, pusulada umarsızlık cirit atıyor.
Fikrimde, sonsuz kokuşmuş yaban kuytular.
Gittiğim yer kalabalık biliyorum.
Uçsuz bucaksız, sevgisiz insan seli.
Eriyeceğim aralarında, bayramımı yapacaklar itirazsız.
Herşey bembeyaz olduğunda anlayacaklar sebebini.
Sevinecekler yokluğuma.