Gözleri tamamen kapalı.

Hani çok uzun zamandır görmediğin birini, sonunda karşında bulursun ya, o dakikaya gelmek istiyorum. Tonlarca engeli aşmış olmanın verdiği rahatlığı hissetmek istiyorum. Karşındaki insana kontrolsüzce gülücükler saçarsın, o anda herşey iyidir, güzeldir, hiç bir şeyin önemi yoktur. Kırık dökük bir kaç kelime etmeye çalışırken, heyecandan ne dediğini bilmez, hele hele onun ne dediğini anlamazsın. Çevredeki tüm sesler susar, gözlerin sadece onu görür. Kollarını açar, sarılırsın. Başını onun boynuna yaslamışken, gözlerini farkında olmadan kapatırsın. İşte tam bu anda, hiç birşey düşünemezsin. Sadece içinde hisler vardır, sessiz bir yoğunlukla bu anı yaşamanı sağlarlar. O hisler konuşmayı bu süre zarfında bırakırlar, sen de dahil, hiç bir eylem yapamazsın. Donakalmak gibi, ama içinde yanan ateşi de hissederek. En fazla 30-40 saniye sürer. Bir dakika sürdüğü olmaz sanırım. Gözlerin, hayata tamamen kapalıdır o anlarda.

Bir kısacık ölüm gibi, gidip de geri dönmek gibi. Bir anlık huzur bulmak gibi. İşte o huzuru tarif etmek istedim. Böyle bir örnek, uydu sanırım.