Uyanıyorum.

Sanki ölümsüzlüğüme son verilmiş ve artık ölmek üzereyim. Herşey anlamını bulmaya başlıyor, oldukları yerde yükseliyor, onları görmemi sağlıyorlar, çığlıklarını duyuruyorlar.
Yığın halindeler, yaklaşıyorlar gitgide.
Soru ve cevaplar üşüşüyor zihnime.
Yüzüm kararıyor gölgelerinden.
Düşündüm.
Değişmeyen bir gerçek var.
Endişe duymanın yersiz olduğu.
Şimdi bekliyorlar orada.

Pencereyi kapatıyorum.