Daha değil...

Saatin kaç olduğunu düşünmeme gerek kalmadığı küçük zaman dilimleri oluyor elbette, ama ben bu kadarıyla yetinemiyorum doğam gereği, daha fazlasını istiyorum deme lüksüne sahip olsam da bunu uygulamak için şu dönem uygun zaman değil. En azından daha değil. Bir miktar yılı takvimden koparıp atmak, listedeki maddelerin üzerini çizmiş olmak gerek. Küçücük bir evde, istediğim kalınlıktaki kitapları okuyup, kelimelerden beslenmek, arada bir boşalan su bardağını yeniden doldurmak üzere buzdolabının kapağını açıp kapamak için ayağa kalkma ihtiyacım doğabilir. Perdeleri çekilmemiş pencereden güneş parlayabilir, yaz ya da kış farketmez, her mevsimde kabul. Sonsuz bir sukunetle hayatın ve ölümün anlamına dair tanımlar yazıyor olmakla meşgul olabilirim. Çamaşırların arasına lavanta kesecikleri yerleştirmekle, çektiğim fotoğrafları sınıflandırmak gibi bilumum hayat gailesi arasında seçim yaparken, gecenin nasıl su gibi aktığının farkında olmam. Birileri gelip gidebilirler, kendim kapının dışındaki bir yerlere gidebilirim ama evdeki yanlızlığıma koşa koşa geri döndüğümde beni bekliyor olduğunu gördüğümde mutluluktan uçacağım. Ona yaptığım kahveyi keyifle içecek, yerden alıp kucakladığı ve sarılacağı bir kedisi olmayacak belki ama hatırladığında, içini kaplayıveren, içten hislerin olduğu anıları ona yetip artacak.

...

Bu hissin ne olduğunu bilmiyorum, ama şu anda lanet olası bir amerikan filminde yol üstündeki salaş barda, ardı ardına içkileri dikiyorken pislik heriflerle kavgaya karışıp belanın içine düşmüş olmaktan daha berbat bir his.