Gecenin bir karanlığında, sadece sessizlik ile berabersin, bir de rüzgar soğuk soğuk esiyor: Uzakta, şehrin loş ışığı görünmekte. İki yanağını, avucunun içine almışsın. Bu ışığın sıcaklığını duyumsamak gayretindesin, yüzünde. Umutsuz bir yutkunuş. Nafile bir bekleyiş.
2 Comments:
Düşünmeyi bırakabilsem, kendimi dünyanın en mutlu insanı ilân ederdim!
Gecenin bir karanlığında, sadece sessizlik ile berabersin, bir de rüzgar soğuk soğuk esiyor: Uzakta, şehrin loş ışığı görünmekte. İki yanağını, avucunun içine almışsın. Bu ışığın sıcaklığını duyumsamak gayretindesin, yüzünde. Umutsuz bir yutkunuş. Nafile bir bekleyiş.
Yorum Gönder
<< Home